why little bird do you not sing - performance and live art in Warsaw, Fundacja in Situ, Warszawa
WHY LITTLE BIRD DO YOU NOT SING
Performance „dlaczego mały ptaku już nie śpiewasz/why little bird do you not sing” to pieśń lamentacyjna. Odbywa się w jednym z opuszczonych, zniszczonych pofabrycznych pomieszczeń. Surowe mury, na środku kupa śmieci, z dachu do środka kapie woda. Trzymam martwego ptaka na satynowym, białym materiale. Gołąb nie ma głowy, znalazłam go na miejscu. Śpiewem przepraszam go, proszę, by został, ożył. Ptak jest tu symbolem świata przyrody. Pieśń nie ma słów, to powtarzająca się jak mantra wokaliza, mająca na celu wprowadzenie mnie i słuchacza, widza w trans. Na koniec, już w ciszy, „wiję” ze świetlistego materiału gniazdo.
To straszne, co się z nami stało. Na Ziemi 1 na 5 osób głoduje, inni żyją w ciągłym strachu z powodu bombardowań, inni są gwałceni, torturowani fizycznie, psychicznie, chciwość, rządza, nieumiarkowanie, nienawiść … nie chcę już wymieniać, nie mogę. Świat się rozlatuje, ale nie wolno nam stać i obserwować tylko.
Wszystkie obecne globalne kryzysy wynikają z braku szacunku do nas samych i do przyrody. Gdy człowiek nauczy się szanować nawet najmniejsze stworzenie, wtedy nikt nie będzie musiał uczyć go, jak kochać drugiego człowieka.
Drzewa ciągle nad nami szumią liśćmi na wietrze. Słyszałeś je?”
fot. Antoni Burzyński oraz Barbara LeBéguec-Friedman
Performance „dlaczego mały ptaku już nie śpiewasz/why little bird do you not sing” to pieśń lamentacyjna. Odbywa się w jednym z opuszczonych, zniszczonych pofabrycznych pomieszczeń. Surowe mury, na środku kupa śmieci, z dachu do środka kapie woda. Trzymam martwego ptaka na satynowym, białym materiale. Gołąb nie ma głowy, znalazłam go na miejscu. Śpiewem przepraszam go, proszę, by został, ożył. Ptak jest tu symbolem świata przyrody. Pieśń nie ma słów, to powtarzająca się jak mantra wokaliza, mająca na celu wprowadzenie mnie i słuchacza, widza w trans. Na koniec, już w ciszy, „wiję” ze świetlistego materiału gniazdo.
To straszne, co się z nami stało. Na Ziemi 1 na 5 osób głoduje, inni żyją w ciągłym strachu z powodu bombardowań, inni są gwałceni, torturowani fizycznie, psychicznie, chciwość, rządza, nieumiarkowanie, nienawiść … nie chcę już wymieniać, nie mogę. Świat się rozlatuje, ale nie wolno nam stać i obserwować tylko.
Wszystkie obecne globalne kryzysy wynikają z braku szacunku do nas samych i do przyrody. Gdy człowiek nauczy się szanować nawet najmniejsze stworzenie, wtedy nikt nie będzie musiał uczyć go, jak kochać drugiego człowieka.
Drzewa ciągle nad nami szumią liśćmi na wietrze. Słyszałeś je?”
fot. Antoni Burzyński oraz Barbara LeBéguec-Friedman
Komentarze
Prześlij komentarz